En  de  bloem. 

 

Ach lief kindje, wind je niet zo op. 

Het is maar een bloem. 

Ze vergaat, maar jij moet. 

Dus raap je haar voorzichtig op. 

 

Ach lief kindje, wat vind je 

van de bloem in je hand? 

Je zet haar op je hoed. 

En je draagt haar trots 

Want zo, zeg jij, dat dat moet. 

 

Ach lief kindje,  jij bemint je

de mooiste kleine dingen. 

Nu ben jij mij,  groot. 

Tijd heeft je doen wringen. 

 

Je kon het niet, 

maar tijd heeft je leren zingen. 

over een groot lief kindje van binnen.

 

Duivels  dilemma. 

 

Ze stond voor een etalage. 

Tuurde wulps naar binnen

naar het lot 

waar je veel mee kunt winnen. 

Maar zonder geld op zak

kan je nergens mee beginnen. 

 

'Het is haar lot'

Dat is wat de waarzegster sprak. 

Jouw leven wordt gekenmerkt 

door verlies, tegenslag en ongemak. 

 

Ze stond voor een etalage. 

In een reflectie zag ze 

een jongen 

op weg om een man te worden. 

Maar haar liefdesleven

kenmerkte zich van blamage en ravage. 

 

Dus liet ze de kans gaan. 

'Misschien haar enige uitweg'

Zo sprak haar dominee. 

Jouw leven is 1 van pech en van:' he, nee!' 

 

Ze stond voor een etalage. 

En ze keek naar het geld, 

dat ze vond op de stoep. 

Het was de roep 

van geluk. 

 

Nu het winnende lot,  

de prinsen die zich

aan zullen dienen. 

'Niets, nee niets 

gaat nu niet meer stuk.'

 

Zo sprak de God, 

die haar zag 

voor de etalage

Hopend op een dag vol geluk.

Takkeherrie. 

 

Ik zit op een berg.

Ik kijk naar jou. 

Jij kijkt naar mij. 

 

Tussen ons twee, 

een vallei 

een metropool 

vol takkeherrie. 

 

Weet niet hoe. 

Wat ik ook probeer 

Het lukt me niet;

ik kan niet naar jou toe. 

 

Ik zit hier op deze berg. 

Het lijkt al eeuwen, 

Eeuwen voor jouw

eerste stap naar mij. 

 

Een breed pad

leidde ons eens

naar de gulde middenweg. 

 

Het pad is nu zo overwoekerd

door takkeherrie van de stad

onder in de vallei. 

 

Nu zit ik hier en ik zie jou, 

Jij ziet mij

In mijn boze flatgebouw

op deze berg, helemaal alleen.

 

Gevonden  tussen  de  regels.

 

Ik ben geen man.

Ik ben geen vrouw

en ook geen dier.

Als je me nu

zou willen omschrijven

dan zwijg ik, met plezier.

 

Zwijg over gedachten.

Luister naar je wachten.

In stilte.

 

Ik ben niet

diegene die zich

in je hoofd vertoont.

 

En zeker niet diegene die

in het rare brein

van mij woont.

 

Niet de poetser

van nare

akelige dingen

die steeds naar binnen

probeert te dringen.

 

Wie ik wel ben?

Vraag ik je.

 

Ik ben geen ding.

En ook niet een geur

of vage aurakleur.

Misschien een beetje geest

van wat dat ooit is geweest.

 

Ik ben diegene

die je tussen

bovenstaande regels leest.

Mag ik even?

 

Mag ik even je hand, alsjeblieft?

Als de wind

van narigheid raast

en me bijna omver blaast.

 

Mag ik even je hand, alsjeblieft?

Als ik nat word

van de regen

moeilijke vragen,

die steeds op komt draven.

 

Even mag ik je hand,

gewoon even

samen genieten van de zon.

 

Gewoon samen

hier op het strand.

Eventjes pak ik je hand.

 

En als je wilt,

maar het hoeft niet,

is hier mijn uitgestoken hand.

 

Voor wanneer jij

door het donker

het licht eventjes niet meer ziet.

 

Dubieus Duo.

 

Er was eens een coach

uit Laren

die heel goed 

was in het verklaren

van zaken 

waar hij geen verstand van had.

 

Er kwamen 

allerlei mensen

met vragen en wensen

waar hij het antwoord vroeg

aan zijn oranje gevlekte poes 

met de naam Mispoes.

 

Ging Mispoes de poes miauwen, 

dan was het antwoord:

Ja ik denk dat het wel kan. 

Ging hij likken, 

dan moest men stoppen. 

En zo werd de coach 

een veel gevraagd man. 

 

Maar op een zekere dag 

stond de de deur 

van de therapie ruimte wagenwijd open

en is Mispoes weggelopen. 

 

De aap kwam uit de mouw

en gauw

had iedere cliënt het door, 

dat het gewenste antwoord waarvoor

men kwam, niet kwam

en gingen ze er als een speer vandoor. 

 

En zo kwam de coach, 

die het heel goed wist, 

dat hij de benodigde studie had gemist, 

terecht bij Broodfabriek Vergist

achter de lopende band. 

 

En Mispoes 

kreeg een 

hele mooie speciale 

poster met oranje letters geschreven:

 

Tot op heden vermist.

 

Is  zijn  dood  mijn  brood?

 

Sta bij het graf

van een gevallen man,

die gestorven is in een oorlog

die nooit kwam.

 

Met zijn geweer

van woorden

in zijn opgedroogd bebloede hand, heeft hij dapper gestreden

voor zijn nooit bestaande land.

 

Op het graf

van deze onbekende held

staat vermeld:

 

Dat hij fijne dromen

op zijn helm

had geplakt,

verpakt in kleuren die hij alleen kende.

 

Het is alsof

ik zijn pijn zelf kan voelen.

Alsof hij daar beneden nog ligt te woelen.

En daar op subtiele

wijze mijn woorden heeft omgehakt.

 

Zo sta ik een tijdje te prevelen

bij het graf

van een gevallen man,

die dacht te ontsnappen aan

het gevecht

van alles wat hij had gezegd.

En stapte als een paard op draf

zo in het graf.

 

En zoals het hoort

staat er op

deze gevallen mans graf:

 

'Rusten doet hij niet,

want doden leven in poëzie voort.'

 

Gevangenen  van  de  Vrijheid.

 

Ik zit in een cel

met een blok aan mijn been.

De cel

heeft geen muren

maar ik kan nergens heen.

 

Ik zit

in de boeien

vanwege mijn geloof.

Ik zie

hoe ik wordt gekoeioneerd.

Ik hoor ze van

mijlenver af al vreselijk loeien.

 

Nog maar

levenslang,

tel ik de dagen,

tel de levensvragen

met handboeien om.

 

Mens,

wees niet bang.

Het duurt niet lang.

Dan zal ik Zijn.

Vrij.

Lief  mensje.

 

ik wens je:

Blijf toch zoals je bent.

Blijf nog even zoals ik je ken.

 

Ik weet het.

Daarom schrijf ik dit op.

Want er kan een tijd komen,

dat je het vergeet

en stilletjes aan veranderen je dromen.

 

Lief mensje

Ik wens je:

Dat ik blijf zoals jij mij kent.

Dat ik voor jou dezelfde blijf.

 

Laten we nog even spelen.

Spelen.... spelen....

Uren

doorgaan met spelen

tot we ons kapot vervelen.

En dan een ijsje eten

en opnieuw weer doorgaan met spelen.

 

Tot mama

thuis komt

en we allemaal weer samen zijn.

 

Want lief mensje:

Samen zijn,

echt samen zijn

is echt fijn.

 

Welterusten!

Wij zullen

hoe dan ook er altijd voor je zijn.

Welterusten.

 

Bij  mij  om de  hoek.

 

Bij mij om de hoek

woont

een ex- kluizenaar,

die extreem

bang was voor gevaar.

 

Nu woont hij daar;

deze

ex- kluizenaar.

Met vijf parkietjes

en een kater zonder haar.

 

Altijd was hij o zo bang

voor potentieel gevaar.

Altijd op zijn hoede

betrad hij de boze broze

buitenwereld.

Deze schrikachtige ex- kluizenaar.

 

Maar op een goede

of kwade dag,

(Dat mag u zelf invullen...)

belde er een verkoopster 

bij hem aan,

die hij niet kon weerstaan.

 

Dus voortaan

Kunt u deze ex- kluizenaar,

die ooit bang was

voor ieder mogelijk gevaar,

vinden in de bistro van Tante Sjaan.

 

Samen

met zijn liefje,

die hij echt niet kon weerstaan.

 

Moraal

van het verhaal:

Kluizenaars doe alsjeblieft

niet open

voor verkoopsters

van Bistro van tante Sjaan!

Broodnodig.

 

Ik heb brood nodig.

Brood nodig

voor onderweg.

 

De afstand wordt kleiner.

Elke ademhaling dieper

en intenser.

Let op alles wat ik nu zeg:

 

'Brood nodig

ik heb brood nodig

nodig voor onderweg.

 

De reuzen

vallen reuze mee.

Kleine David wordt al groot.

Elke stap is oefening.

Goliath is al eeuwen dood.

 

De hemel

is nu eindelijk open.

Het manna

ligt nu in de palm van mijn hand.

De weg naar Utopia

ligt open en bloot.

 

Nu heb ik

eindelijk

wat brood.

Wat brood

Voor onderweg.

Op een zomerse dag:

 

Ik knip

en plak,

zing

en doe mijn ding

op mijn gemak.

 

Zo ontstaat er

een kartonnen

figuur van mijzelf.

 

Geef hem een T-shirt

plus

een stralende lach

en ogen net als ik

met een open blik.

 

Ik heb geknipt

en geplakt,

zong

en deed zo mijn ding

op mijn gemak.

 

Zo nam ik mijn kartonnen ik mee

naar een café

vlak aan zee.

Plofte in een stoel

en wachtte, maar niemand sprak.

 

Mensen, een heleboel,

stonden aan de grond

genageld.

Anderen

keken met wijd open mond.

Ik dacht dat ik

de woorden wel kon raden.

 

Tot er een klein meisje

met een half

gesmolten ijsje

naar me toe snelde en giechelde:

 

'Meneer,

er heeft een vogel

op uw jas gepoept!'

Een week uit het leven van meneer Domie Neeh.

 

Maandag; De vogels in de kooi bij de buren

stonden stiekem te gluren.

En maakten zo'n knetter hard lawaai,

dat bij het verzinnen van een donderpreek

het een lijdensweg werd van een week!

 

‘Pardon mevrouw,

pardon meneer!’

 

Dinsdag; In het café

net hier bij hem om de hoek,

Je weet wel, het café van PJ Lariekoek,

werd zijn alcoholvrije pilsje geserveerd

en dat bleek weer eens te lauw.

 

‘Pardon meneer,

pardon mevrouw?’

 

Woensdag; In het stille Leidens parkje De Bult

was hij eindelijk in competitieve staat gehuld

Toen gingen Bas en Cas

op hun twee opgevoerde scooters

te keer op en neer heen en weer:

 

‘Pardon mevrouw,

pardon meneer!’

 

Zondag; Op de kansel gaf hij zijn publiek

een fictieve pak ransel.

“Er is weer niks geleerd hier in Leiden!

Toch mevrouw,

toch meneer?

 

Kon iemand mij toch

van mijn roeping bevrijden!”

Als de wind…

 

Als de wind

in mijn hoofd

de goede kant op waait,

dan zweef ik even -lichtjes-

met mijn voetjes boven de grond.

 

Als de wind

in mijn hoofd

de goede kant op waait,

dan hoef ik -even-

helemaal niets

en hoef ik niet

te blijven waar ik eens stond.

 

Ik zie

dan een pad verschijnen,

die er eerst nog niet bestond

en dat allemaal

als de wind

mij even optilt boven de grond.

Het leven als astronaut op aarde.

 

Soms voel ik me een astronaut;

al wandelend

soms op vreemde wegen.

Al wandelend

kom ik soms de meest

vreemde wezens tegen.

 

Soms, heel soms herken ik mijzelf

in zo'n vreemde soort.

Ervaar dan een soort van herkenning.

Het zit hem dan vaak niet

in het gesproken woord.

Ook juist niet in de gebaren,

maar in de twinkeling

der herkenning:

Dat ook de ander hier niet thuis hoort.

 

Soms, maar vaker dan geregeld,

kruizen dan onze paden

en verlaat ik even deze aarde

achter gesloten ogen;

achter mijn astronautenhelm

en voel ik andere waarden en

andere vormen

op deze buitenaardse aarde.

 

Soms blijf ik hangen

door de zwaartekracht

in de geschapen wereld om mij heen.

Op een ogenblik,

zal ik mijn ruimteschip zien,

die met haar roep

me meeneemt, zo hoepla van de stoep.

 

Tot dan,

al wandelend zoekend op mijn weg

onder vreemde wezens

onderzoekend wat deze nu

precies bedoelen,

blijf ik me voelen

als een astronaut.

De moord op klaarlichte dag

 

Ik heb zojuist

mijn schaduw vermoord.

Het gaf geen rommel

en er kleeft

ook geen bloed

aan mijn handen.

Nee, dat hoort niet

bij mijn psychotische soort.

 

Ik heb zojuist

mijn schaduw vermoord.

Had hem vaak verbannen

naar Verweggistan

om te ontspannen

in zo'n peperduur wellnessoord.

 

Maar ja,

voor ik het wist

kwam hij weer terug

en begon het stalken opnieuw.

Echt vet- mega- gestoord!

 

Dus,

heb ik zojuist

iets over kwart over tien

mijn eigen schaduw vermoord!

 

Nee,

Nee,

het is geen hoofdzonde

of strafbaar feit.

Ik weet het ook wel:

Ook na

zijn dood

raak ik hem nog steeds niet kwijt.

 

Lekker dan...

De legende van een ongewone piratenbende.

 

Op een zekere dag schreeuwde

een zekere kapitein Stinkkroeg

naar zijn mannen:

'Mannen we gooien

het voortaan over een andere boeg'

 

Weet dat kapitein Stinkkroeg

een piraat is, die over lijken gaat.

Dus was er niemand die naar

zijn onzuivere

motieven vroeg.

 

De kapitein

is een echte schavuit

en had met de zoveelste

overwinning

een toverboek als buit

van de achterbakse,

maar o zo domme

heks Zellavieze Spruit.

 

Na wat heen en weer

gehocuspocus

met rum en zwaard,

kreeg zijn schip De Zwarte Vaart

op magische wijze vleugels.

Plof! Zoef!

Het schip steeg op

zonder een enkele

zucht. Roetsj... zo in de lucht.

 

Ze gingen roven en stelen.

Niet zomaar goud

of saaie dode juwelen.

Nee, nee oh nee,

ze gingen voor kostbaarheden,

die men niet van echte ruwe piraten

zou verwachten.

 

Zoals boven Alaska in Bear Lake

voor het magnifieke poollicht.

Die namen ze

hupsakee zo mee.

En maakten er heerlijke rum sap van

waardoor hun al enge gezichten

heel eng gingen gloeien.

Oh, wat was dat een echt heel eng gezicht.

 

Ze stalen bliksemschichten

uit De Donder- en Bliksemfabriek.

En lieten het wolkwerkvolk

beduusd achter bij hun loopband.

Het kwam op

het wolkjournaal

en besloeg zeven pagina's

in de Plaatselijke Regenbuikrant.

 

Als ze op vakantie gingen,

bezetten ze vele,

door kinderen bedachte,

prachtige zoete luchtkastelen

en stalen zo

veel mogelijke zonnestralen.

En dronken hun bijzondere rum sap

zo rechtstreek uit de rum tap.

 

Door zijn te extreem korte lont

maakte kaptein Stinkkroeg

het wel erg bont.

En kwam een spoedberaad

van de Piraten Vakbond,

dat oneervol ontslag nodig vond.

 

Deze boze, kwaadaardige vent

kon nergens meer aan de slag

en verdiende geen cent.

Misschien vraag je

misschien af waar hij nu is gebleven?

 

Niemand

weet het honderd procent zeker

en niemand kan geloven

dat het weer rustig is.

Kijk maar uit

bij donder en bliksem!

Misschien zie je hem daar wel boven.

 

Wie weet...

Het boselfje

Ooit was ik
een prachtig boselfje.
Ik liet de wind,
de geur en schoonheid
van flora en fauna
mij in extase brengen.

Die dagen van weleer
herinner ik me
als inzichten
steeds meer
en meer.

Elke keer
dat ik mijn voeten
in het warme water dompel
en de zoete lentegeur
tot me neem.

Eens keer ik terug
naar je tuin
en
beweeg ik vrij
op het ritme
van jouw wind.

Als het boselfje
in mij
haar weg hervindt.

Het maken van een snoepreisje.

 

Maandagmorgen
was het op radio en tv.
Iedereen stond versteld
van het grote nieuws
dat werd gemeld:

Aan de kant van de A2,
ter hoogte
van Den Bosch,
stond een vrachtwagen
langs de weg, total loss.

Het was een wagen
van snoepfirma
JB van Drop.
Echt waar!
Het stond
er echt met dropletters op.

Maar er was iets
eigenaardigs mee.
Er was iets heel vreemds
mee aan de hand
met deze
snoepvrachtwagen,
die total loss stond langs de kant.

De politie en de brandweer
krabden eens flink
achter hun oren
terwijl ze bleven staren
naar de vrachtwagen- meneer.

Zoiets hadden ze nog nooit gezien
en dat zouden ze hierna nooit meer.
Want tsja, hoe leg je
aan anderen uit:
Er zat achter het stuur
een echte ijsbeer.

Het was Pedro,
de ontsnapte ijsbeer uit Gaia Zoo.
Hij was het eten van vis beu!
En van rondjes lopen
werd hij zo
ontzettend moe!

Dus hij besloot dat hij zijn droom
achterna zou gaan.
En nu bezorgt hij
snoep aan huis
van firma JB van Drop.
Zijn nieuwe leven is top!

Fietsliedjes.

Mijn lief:
Ze zingt haast
altijd en overal
tijdens zonnestralen.
Zelfs in storm en regen
in haar kletsnatte poncho
houdt ze het zingen
niet tegen;
zingt ze op haar fiets.

Maar vandaag zingt ze iets,
iets anders.
Iets haast hemels
en ik voel de waterlanders opkomen.

Ik houd ze zelfs niet tegen.
Ze smelten samen,
samen
met de regen.
Zij en ik samen op de fiets.

Restaurant van Zeis.

 

De dames van Breis,
eten elke vrijdag avond
bij restaurant van Zeis
alleen gerechten
van slagroom en vanille ijs.

Soms is het met chocolade
of aardbei,
Heel soms met een vleugje anijs.

Maar op een mooie winterse dag
met sneeuw en ijs
Vroeg de Chef kok van Zeis
aan de dames van Breis

'Dames,
ik heb iets heel bijzonders uitgevonden!
Oh wat dan, oh wat dan?
vroegen de dames opgewonden.

En in een kleine kamer
van zijn keuken
Liet de Chef kok van Zeis,
aan de dames van Breis
zijn gloednieuwe uitvinding zien.

'Dames, deze machine
veranderd alles
werkelijk alles! 
in slagroom en ijs!
Oh wat enig, oh wat enig
joelde de dames van Breis!

Ze probeerde van alles
Potjes, pannen, en zelfs een verdwaalde muis, die ver weg was van zijn huis
ging zo in de machine

Wat veel belovend,
wat veel belovend
riepende de dames van Breis
Mogen wij ook wat proberen
vroegen de dames opgewonden
met deze machine die u heeft uitgevonden!

Maar nog voordat de Chef iets kon zeggen of kon uitleggen
Doken de dames van Breis

in de machine

en bij het indrukken van de knop
schreeuwde de Chef kok

STOP!

Maar hop hop hop
de dames van Breis
werden veranderd
in slagroom en vanille ijs

die avond werden de gasten
van restaurant van Zeis
Getrakteerd op een kersjes
op een bord vol
slagroom en ijs

De onverschrokken brandweerman

Op nummer tien
woont
brandweerman Borrewien
die elke verschrikking
inmiddels wel heeft gezien.

Niets is hem vreemd.
Niets doet hem vrezen.
Deze single
brandweerman
die woont op nummer tien.

Niets? zegt u.
Nou ja alleen voor de kat
van mw. van Buren,
die telkens bij hem komt gluren.

En dan heel hard schreeuwt:
'Boe,
ik ben geen kat
maar een koe!'
en dan heel snel terug rent
naar flatje nummer zeven.
Het flatje van mevrouw van Buren.

Dan zit
de stoere brandweerman
weer te beven
in zijn flatje op nummer tien,
want zo iets engs
heeft ie nog nooit gezien.

Gelukkig is het maar in
meneer Borrewien zijn dromen,
want anders
zou ie nooit meer
uit zijn flatje zijn gekomen.

Verleidelijk zoet!

Gaf me
verboden vruchten.
De één zoeter dan de ander.
Het sap sijpelt langs woorden,
die ik niet vinden kan.

Je gaf
zonder te weten
sacrale vruchten.
En, oh wat een invloed
zijn de pitten
van onverklaarbare zinnen,
die het allerlekkerst zijn.

Het smaakt.
Het raakt.
Als poëzie in puurste vorm.
Het zijn verboden vruchten
die mij buiten zinnen
doen raken.

Een autootje.

Er rijdt een autootje
door de straten.
Tis een apart geval.

'Merkwaardig'
zal men zeggen
als men hem zien zal.

Er rijdt een autootje
soms
vooraan de stoet
vaak in het midden
maar toch opvallend,
nou ja, meestal.

Er rijdt een autootje
door de straten
van mijn
hersenspinsels
'T blijft een bijzonder geval.

Wil je mee rijden?
Toeter maar!
Hij neemt je mee
waar jullie wegen heen leiden.

Apenstreken.

In Nora’s achtertuin
in de lange Lindelaan
hangen drie aapjes
de hele dag in een boom.

Eén
zit de hele dag te lezen.
Stripboekjes wel te verstaan,
want plaatjes kijken
gaat vlot en is zo gedaan.

De tweede,
de tweede speelt piano, de hele dag
Bach, Beethoven en psalmen
of wat het ook wezen mag,
terwijl de eerste
rustig zijn stripboekjes
zit te lezen.

De derde,
de derde is een luie schavuit.
Die voert het liefst de hele dag niks uit,
terwijl de boom langzaam
vervuilt
met stripboekjes en
psalmen op hele noten!

Nora vroeg

aan haar mama:

‘Is het echt waar

zitten er drie aapjes daar?’

 

‘Je weet maar nooit!’

lachte mama geheimzinnig

‘Dus kijk voortaan maar uit

waar je je bananenschillen gooit!’

Hip idee.

 

Er waren eens

twee hippe muizen
die wilde verhuizen
weg uit hun saaie drukke stad.
Die twee muizen wilde verhuizen
naar één of andere gat.

Ziezo
hun koffers gepakt.
Ziezo
hun laarsjes gelakt.
Eindelijk
de wijde wereld in
waar ze zo lang
naar hebben gesnakt.

Zo gingen de twee muizen
eindelijk verhuizen.
Ze pakte de bus
van kwart over negen
Ze reden door
velden en over wegen
Maar in elke gehucht of gat
overal kwamen
ze vele anderen muizen tegen.

Oh nee
Oh nee
Zeiden de twee
Tis niet wat we hadden gedacht.
Oh nee
Oh nee
Tis niet wat we hadden verwacht.

Tis me wat
zeiden de twee muizen
Tis me wat
we wilden
zo graag verhuizen..

...maar nergens is het heerlijk rustig
Nergens voelen we ons echt thuis
Oef... dan maar terug
naar onze stad
Terug naar ons huis.

Dus kwamen
de twee muizen
terug
van hun plan
om te verhuizen
naar één of andere gat.

Vroom verlangen.

Het kleine streekbusje
zuchtte: oh drommel, oh drommel
moet ik alweer naar Zaltbommel!?

Met al die vlerken
die op 't land werken
Oh drommel drommel
Zij maken toch zo'n rommel!

Mag ik niet een keer naar Rome?
zou daar eens graag es komen
en dan vroem vroem
naar Vaticaan stad scheuren
met achterin
allerlei vromen.
Ja, ja dat zou ik doen
als ik er eens mocht komen.

Maar ach ach ach
Tis me
een hard gelach
En een saai klusje
rond rijden in Zaltbommel
met gestommel en rommel

Uwe hoogheid.

De teckel van stand
vind het fijn
dat haar diner
geserveerd wordt
in een bakje van porselein.

Opgediend
op een gouden dienblad.
En alleen maar worst
van echte eendenborst
Behalve op de sabbat
want dan eet ze
brokjes van tonijn.

Want anders gromt
ze moord en brand
Ja dit is een echte
dame van stand!

Terrorist. 

 

Hebt me opgeblazen 

en ik lig nu 

in hele kleine stukjes, op de grond.

 

Hoe je het gedaan hebt

doet me verbazen.

Er is niets meer

te vinden

waar ik eens stond. 

 

Hebt me opgeblazen 

en ik lig nu 

in hele kleine stukjes, op de grond.

 

Je glimlach? 

Je woorden? 

Beiden doeltreffend en op gemak

 

Ik weet het niet.

Heb geen logische verklaring 

maar hoe dan ook, jij vond mijn emo- lont.

 

En dan lig ik hier

opgeblazen

in hele kleine stukjes op de grond.

De zes snoezelige poezen.

 

In de achtertuin

van juffrouw Langoor

Zaten zes zeer

ontspannen poezen

heerlijk te soezen.

 

Zes exotische poezen

kijken neer

op poezen

van mengelmoesjes.

Als die weer eens komen gluren

Wanneer de zes uitgebreid liggen te soezen.

 

Dan loeien de

poezen van juffrouw Langoor

allemaal schuttingtaal.

Maar dan wel op hun deftigst

in koor. Dat dan wel weer hoor!

 

Maar er is één kater

uit de wijk Bellevoor,

waar de hartjes van de poezen

van juffrouw Langoor

even stoppen

met soezen.

 

En klimmen, roetsj, deze zes poezen

op de schutting

en zwijmelen ze van: 'o lala, o lala

kijk eens wie komt daar aan!'

Deze zes poezen

vergeten even hun keurige maniertjes

als ze Alfonso de rooie kater

van meneer Jean Pierre Brekelman

uit de Voortlaan voorbij zien gaan...

 

Maar voor de rest

hebben de zes

de pest

om iets anders te doen

dan soezen;

deze ontspannen poezen...

De  sage   van  Biba - Babora.

In de bergen van Biba Babora
woonde een hele dikke reus.
die zo vaak verkouden was
en oh gut oh gut
dan stroomde er
een lading prut uit zijn neus.

De mensen die woonden
aan de voet van de berg
leefden al die tijd in onzekerheid.
Sommigen leefden in angst.
Anderen vonden
het heel erg
voor de dikke reus
met zijn verkouden neus.

Zo ook een klein dapper ventje
genaamd Biba- Arie,
die op zinderende zomerdagen
meer iets weg had
van een ondeugende kanarie.

Biba- Arie was het beu.
Nou en of Arie was het beu;
al dat gesnotter en gemopper.
En kocht op een goede dag
bij de super liters ontstopper
en een lading tissues
tegen geproest en verkoudheid-issues.

Biba-Arie beklom het smalle pad,
dat bezaaid lag met liters snot.
Op weg naar de reus,
die zich verborg in zijn grot.

Kun jij mij helpen? Bromde de reus,
terwijl er weer een lading
snot los kwam
uit zijn verkouden neus.

‘Jazeker’, antwoordde Biba- Arie.
‘Ga maar lekker zitten reus!
Doe je hoofd
maar naar achteren.’
En toen vloeide er liters
ontstopper door de neus
van de dikke reus.

‘Nu nog even wachten’, sprak Biba-Arie
Opeens begon de reus,
alsof ie in brand stond,
ontzettend te gillen.
Heel zijn lijf begon hevig te trillen.
Toen gebeurde het met veel bombarie:

De reus met zijn verkouden neus
ontplofte!

Echt waar. Echt. Heus!
En sinds die dag
stroomt er een waterval
uit de grot van de dikke reus.
En zo ontstond de sage van Biba-bora.

Stoel.

 

Eens was er een stoel.

Nee niet zomaar één
maar eentje
die echt kon praten.
Ja precies zoals ik dat bedoel.

Hij vertelde
sterke verhalen
over verre landen
en vreemde talen.

Hij kon prevelen
zeveren
tot diep na middernacht.

Hij kon preken
over streken
waar niemand om lacht.

Maar op een dag
gebeurde
een ramp.
Een misère
want een dame
met een flinke derrière
ging op hem zitten,

en krak
zo brak
hij in stukjes
en dat was het einde
van de stoel die eens sprak.

Sneeuwwitjes halfzus.

 

In haar hutje in het bos
is het een en al chaos
want ze is een
echte sloddervos.

Soms huurt ze in
de 7 dwergen
want
bij het opruimen
verzetten ze bergen.

Maar het duurt niet lang
voordat een hulp kreet
weerklinkt
door het bos

want de halfzus
van sneeuwwitje
blijft een echte sloddervos.

Superman.

 

Eens, komt het moment

en weet ik de reden 

van waarom ik,

ik ben.

 

In die flits, totaal ongepland

waan ik van mijzelf een fan, 

en voel ik mij eindelijk

meer dan tevreden.

 

Tot dat moment

ben ik een moe 

gestreden

Superman.